Arezzo is een mooie stad. We maakten er gisteren, voor het avondeten, nog een wandelingske.
De hotelbaas had ons een adres gegeven van een restaurant op wandelafstand van het hotel. En inderdaad, het was lekker: eerst wat toastjes met Toscaanse specialiteiten en daarna konden we kiezen uit een hele resem Italiaanse pasta's.
Willy skypete nog met dochter Lien, die verwonderd is dat wij elke dag zo vroeg onder de wol kruipen. Willy zou na het eten graag nog wat kaarten of biljarten, maar Jan ziet dat niet zitten, omdat hij te afgepeigerd is. Helaas kan hij niet altijd goed slapen. Midden in de nacht begon hij zelfs een sinaasappel te eten.
Het weer zag er vandaag redelijk uit: een helderblauwe hemel, veel zon en temperaturen tot 25 graden.
Als echte pelgrims gingen we op zoek naar een ontbijt. Moeilijk was dat niet, want er is een bar vlak naast het hotel, en ook een winkeltje voor proviand.
We reden nog eens met onze fiets naar het historisch centrum van Arezzo en werden voor onze moeite beloond. Het is een mooie stad. Dit was één van de belangrijkste steden bij de Etrusken. Bezienswaardigheden zijn o.a. de kerk van San Francesco; de Piazza Grande; het merkwaardige, schuin aflopende stadsplein en de duomo.
We verlieten Arezzo en belandden bij een groep van zo'n 70 fietsers op weg naar Firenze. Jan begon weer over Brika Schotta of Philippe Gilberto, maar die kennen ze niet. Willy, met zijn klakske van Eddy Merckx wel.
De eerste 10 km fietsten we licht omhoog (1 à 2 %). Dan volgde een prachtig klimmetje van zo'n 4 km aan 8 %, naar de top van de Passo della Scheggia (580 m).
Jan, op dat ogenblik op 45 minuten in het klassement, naderde tot op 8 seconden. Het kan dus nog spannend worden.
Nadien ging het in dalende lijn naar Anghiari. Met de koersfiets of de auto zouden we er waarschijnlijk voorbij of rond gefietst hebben, maar nu reden wij er door. We sloten onze fiets en bezochten dit zeer mooie dorp te voet. Het dorp is gelegen op een steile helling en telt vele schilderachtige steegjes en spectaculaire uitzichten. We aten er ons broodje op en namen de tijd. Het was weer volop genieten.
Daarna reden we door de vallei van de Tiber. Na 56 km, arriveerden we in Città di Castello, waar we zouden overnachten. We pleegden overleg op topniveau en besloten andermaal unaniem om er 20 km aan te breien. Zo hebben we morgen een korte rit voor de boeg en kunnen we wat langer genieten van ons verblijf in Assisi. Bij de koffie vertelde Jan over zijn verschijning, jaren geleden, van een herderinnetje van de Falklands.
Zo'n 10 km van Umbertide, onze stopplaats voor vanavond, dronken we onze cola op een bank. We raakten er aan de praat met een ouder Umbriër. Hij vroeg ons waar van vandaan kwamen, waar we wonen en hoeveel bambini we hebben. Jan zei "due" en Willy "tre". Hij voegde er onmiddellijk aan toe "en ook cinque mini-bambini", wat ons deed schokken van het lachen.
In Umbertide gingen we op zoek naar een hotel. We reden er eerst voorbij, om er even later langs de achterkant weer op uit te komen.
In Umbertide is er vanavond een groot feest in het teken van het jaar 1800 (genre Le Puy en Velay, voor de kenners). Het stadje is helemaal versierd. Straks gaan we er even naar toe, alvorens te dineren in het restaurant naast het hotel.
Ritgegevens
Aantal km : 83,5
Gemiddelde : 17,4 km/uur
Hoogtemeters : 610
Toegangspoort tot Arezzo |
Detail toegangspoort tot Arezzo |
Kerkje in Arezzo |
Arezzo |
Arezzo |
Arezzo |
Arezzo |
Arezzo |
Willy in de laatste bocht van de Passo della Scheggia (580m) |
Jan in een Toscaans landschap |
Het dorpje Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Zicht vanuit Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Anghiari |
Onze picknickplaats in Anghiari |
Anghiari |
Zie ze gaan, zie ze gaan,
BeantwoordenVerwijderenmet hun koerstenueke aan.
Hun benen blijven nog niet stilstaan
want Rome komt eraan!
Soms zitten ze eens op de verkeerde baan,
dat wekt bij ons toch enige argwaan???!!
Want dan komen de foto's eraan...
van fietsende mokken langs de baan...
Ze steken een tandje bij
en rijden zo zij aan zij.
Dat geeft hen vleugels
en spannen ze ook de teugels,
zo gaan ze dan voluit
en sparen ze een rit uit.
Het einddoel is dus in zicht
alsook hun "ideale"(?) gewicht.
Het is bewonderenswaardig
het lukt hen al heel aardig.
Duizenden kilometers op de fiets
dat is toch echt niet niets!
Een reis om nooit te vergeten,
een proficiat waard, zeker weten!
Nog veel plezier!!
Bart, Leen, Dylen en Nick